W wyniku działania lodowca powstały dwa kotły na na krawędzi Grzbietu Śląskiego, pomiędzy Wielkim Szyszakiem ( 1509m ) i Łabskim Szczytem (1471 m). Mały Kocioł Śnieżny jest głębszy, a jego dno leży na wysokości 1175 m. Zbocza tego kotła są utworzone ze zwietrzeliny granitowej, która w zachodniej części jest przebita żyłą bazaltową. Pomiędzy oboma kotłami znajduje się grzęda skalna. Po stronie wschodniej znajduje się Kocioł Wielki o urwiwstych ścianach, z wyżłobionymi wąskimi i jednocześnie głebokimi źlebami. Dno kotła jest zamknięte poprzez wał morenowy o wys. 15 m, porośnięty kosodrzewiną i leży na wysokośći 1200 m. Na skalnych ścianach oraz podmokłym dnie kotłów występuje roślinność alpejska i arktyczna, sasanka alpejska, modrzyk górski, miłosna szerokolistna, tojad mocny, goryczka trojeściowa i inne. Cały teren wokół kotłów jest rezerwatem ścisłym. Należy pamiętać, że zimą przebywanie na dnie kotłów jest bardzo niebezpieczne ze względu na powstające powyżej nawisy śnieżne. W Śnieżnych Kotłach miało miejsce wiele śmiertelnych wypadków, również związanych ze wspinaczką górską. Ponad Śnieżnymi Kotłami, czyli na grzbiecie znajduje się stacja przekaźnikowa o dużej mocy. Poza tym należy zaznaczyć, że kotły można podziwiać zarówno z ich dna jak i z góry, ze grzbietu.